اشعار

دردی که گـلستان مـرا ریخـته برهـم            آسـایـش دوران مـرا ریـخـتـه بـر هـم

هجران رخ یوسف زهراست که این طور            آبـادی کــنـعـان مـرا ریـخـتـه بـر هـم

بیـچـارگی و درد فـراقی که چـشـیـدم            یک عمر، گـریبان مرا ریخـته بر هم

دلـگـرمیِ من چـشم تـرم بود، گـناهـم            دلگـرمی چـشـمان مرا ریخـته بر هم

خـسته شدم از این همه تاریکی نفـسم            آن قـدر که بـنـیـان مرا ریخـته بر هم

درهم شده نان همه با هم، چقدر حیف            این فاجـعـه ایـمان مرا ریخـته بر هـم

مدیـون گـل فـاطمه هـستم که دعـایش            پـرونـده عـصیـان مرا ریخـته بر هـم

داغ غـم جانـسـوز عـلی و غـم زهـرا            آرامـش مـژگـان مـرا ریخـتـه بر هـم

فـرمود عـلی فاطمه جان، حوریۀ من            اوضاع تـو ارکـان مرا ریخـته بر هم

مبهم شدنت، جان علی بیشتر از قـبل            احـوال پـریـشان مـرا ریـخـتـه بـرهم

لعنت به کسی که وسط کوچه تو را زد            نامـرد چـه قـرآن مـرا ریخـته بر هـم

فـاطمه بعد از پیمبر دائمأ سردرد داشت           دستمالی بر سرش می‌بست دیگر؛ درد داشت

غصۀ اسلام را می‌خـورد جای نان شب           انحراف دین برایش خیلی آخر درد داشت

شهر پیغمبر! چرا دخت پـیمبر را زدند؟           شهر پیغمبر! چرا دخت پیمبر درد داشت؟

خاک عالم بر دهانم در به پهلویش گرفت           خاک عالم بر دهانم ضربۀ در درد داشت

بوسه بر دست عـلی زد تا دلش آرام شد           دیدن آن دست بسته صد برابر درد داشت

صبح تا شب زخم برمیداشت، شب تا صبح درد           آه، سر تا پای زخم و پای تا سر درد داشت

یک نفر از بچه‌ها هم سمت آغوشش نرفت           بچه‌ها هر وقت می‌دیدند مادر درد داشت

امروز که جز عشق تو پندار ندارم            جز جان به قدوم تو سـزاوار ندارم
اى دلـبـر من غـیر تو دلـدار نـدارم            با غیر تو اى شیـر خـدا کـار ندارم

من فـاطـمـه‌ام واهـمـه از نار ندارم

امروز به سر چون که تو دستار ندارى            با حکم نـبى فرصت گـفـتار ندارى
لیکن تو مپـندار که یک یـار ندارى            یا اینکه غریب استى و دلدار نداری

من فـاطـمـه‌ام مـانـع گـفـتـار نـدارم

فریـاد که بردند ز من بوالحـسنم را            گم کرده‌ام امروز خـدایـا وطـنـم را
پـامـال نـمــودنـد الـهـى چـمــنـم را            وا می‌کنم امروز به نفـرین دهنم را

در راه تو از گـفتن حق عـار ندارم

خون در دلم از داغ تو اندوخته بهتر            در محفل من شمع تو افروخته بهتر
آن سینه که شد محرم تو دوخته بهتر            مویى که به کارم نخورد سوخته بهتر

من حـوصلـۀ این هـمه آزار نـدارم

چون پاى تو آید به میان مادّۀ شیرم            گردست دهد در وسط کوچه بمیرم
عالم همه فـهمید به عشق تو اسیرم            با نام تو در نـار بگـویم که مجـیرم

من خود شررم واهمه از نار ندارم

جان می‌دهـم امروز که دلدار بماند            بر صفحۀ جان نقش تو اى یار بماند
زهـراى تو بین در و دیـوار بـمـاند            قـدرى ز لبـاسم نوک مسـمـار بماند

من وحـشتى از لطمۀ مسـمار ندارم

تبـدار شده در تب و تاب تو تن من            بیـمار شده از غـم عـشقت بـدن من
بشنو تو در این لحظه على جان سخن من            اینگونه مبین سـرخ شده پیرهن من

و اللَّه کـه مـن جـامـۀ گـل‏ـدار نـدارم

اکنون که عدو دست یداللهى توبست            اینگونه مپندار که زهراى تو بنشست
بر معجر خود گر بنهد فاطمه‌ات دست            از جاى درآرد به خدا هر چه ستون است

صد حیف که من رخصت پیکار ندارم

رفتند بنى هاشم و درد است به سینه            تکـذیب شده فـاطمه از فـرقـۀ کـینه
حیدر شده محزون چو من زار و حزینه            امّـیـد مـدد در هـمـۀ شـهـر مـدیـنــه

جز حمزه و جز جعـفر طیار ندارم

طوبای مرتضی که زمانی رشیده بود            دیـگـر ز تـنـد باد بـلا قـد خـمـیـده بود

غرق سکوت خسته و مجروح و بی‌نفس            شمعی که قطره قطره به آخر رسیده بود

حتی برای حرف زدن هم توان نداشت            طوفـان شعـله‌ها نفـسش را بـریده بود

تـنـهـا شـرارۀ دلـش این بـود که چـرا            کار عـلـی به خانه نشینی کشیده بود؟

جـای رسـول، در عـوض لیلة المبـیت            با جان خویش جان علی را خریده بود

آن روز درد غنچه خود را به خاک سرخ            بعد از جسارت در و دیـوار دیـده بود

داغِ عـظـیـمِ نـاحـلـة الـجـسم را عـلـی            تنها به شانه در شب دفـنش کشیده بود

زودتر کـاش بـمیرم زِ غـم اما چه کنم            مانـده‌ام با تنِ تو با چه کـنم با چه کنم

خـواسـتـم تا که نَـگِـریَـم به کـنـارِ بابا            خواستم تا که نَگِریَم به تو اما چه کنم

گریه سخت است به مَردِ تو ولی می‌گِرید            زیر لب زمزمه‌اش این شده زهرا چه کنم

از سرِ شب که زدی شانه به مویم به لبت            خون به جایِ نَفَست آمده حالا چه کنم

بسکه خون می‌چکد از پیرهنِ تازۀ تو            بارها گـفـته‌ام ای وای که بابا چه کنم

دیدم آن روز چه آمد به سَرَت در آتش            مانده بودم که در آن همهمه تنها چه کنم

در و دیوار به هم خورد و تو را خُرد نمود            می‌شنـیدم نَفَـست را که خـدایا چه کنم

من به دنبـالِ تو و فکرِ همه کُـشتنِ تو            کَس نمی‌گفت که در زیرِ قدمها چه کنم

پلکِ سرخِ تو قرار است مگر وا نشود            تو بگـو با دلِ دلـتـنگِ تـمـاشا چه کنم

این روزها حال و هوایت فرق کرده            لحن غـم انگـیـز صدایت فرق کرده

آخر نگـاهت را چرا از من گرفـتی            شـایـد نـگـاه من بـرایت فـرق کرده

آنقـدر بانـو خـسته‌ای از مانـدن خود            که در حضور من دعایت فرق کرده؟

از محـرم خود رو گرفـتی تا نـبـینم            رنگ عـقـیق چـشم هایت فرق کرده

دیـوار و گـاهی شانه‌های مجـتـبایت            در خانه و کوچه عصایت فرق کرده

در سن هـجـده سالـگـی بـاور ندارم            ایـنگـونه این قـدّ رسـایت فرق کرده

از لرزش زانوی من یک شهر فهمید            حال و هـوای مرتضایت فرق کرده

دیگر مدیـنه مثل سابق باخـدا نیست            زهرای من حالا حکایت فرق کرده

روزگاریست که جان بر لبِ خونبار رسید           آه ای مـرگ بـیـا نـوبـتِ دیـدار رسـیـد

زحمتِ خانه شدم بسکه زمین گیر شدم           وقتِ شرمندگی از دخـترکی زار رسید

بـاز هـم پـیـرهـن تـازۀ من خـونـین شد           بـاز بـا پـیـرهـنِ تـازه پـرسـتـار رسـیـد

ولی از بسکه نخوابید زِ بی خوابیِ من           جانبِ بـستـر من دست به دیـوار رسید

گرچه دلتـنـگِ تمـاشـای حسیـنم اما…           چـشمِ زخـمیِّ مرا نیـمه شبی تـار رسید

لابـه لای نَـفَـسم لـخـتـۀ خـون می‌بـیـنـم           از همان روز که بر سینه‌ام آزار رسید

از همان روز که آتـش به سـراغـم آمد           از همان روز که در بود و ستمکار رسید

شعله‌ای حلقه زد و چادر من را سوزاند           نـالـه‌ای تا که زدم خـنـدۀ انـظـار رسید

خویش را در پَسِ در جـمع نمودم شاید           نرسد زخـم به محسن ولی انگـار رسید

خـویش را در پَسِ در جـمع نـمودم اما           در به من خورد و به او ضربۀ مسمار رسید

بهر نزول رحمت حق آیه می‌شوی            گریان برای حاجت همسایه می‌شوی

بانو بس است این همه گریه که می‌کنی            داری خیال می‌شوی و سایه می‌شوی

اذکـارِ آسـمـانـیِ تـسـبـیح مـرتـضی            پرپر شدی چـقـدر مفـاتـیح مرتضی

دیروز هر کجای مدینه که سر زدم            دیدم نـشسته‌اند به تـقـبـیح مـرتضی

مـردم تـوجّهـی به کـلامـم نمی‌کـنند            قدری حیا ز شأن و مقـامم نمی‌کنند

جـای هـمـه بـیـا و جـواب مـرا بـده            حـالا که کل شهـر سلامـم نمی‌کـنند

هفتاد روز مبهم و مسکوت مانده‌ای            از آن دوشنبه فاطمه مبهوت مانده‌ای

با صد امید گـفتی و گهـواره ساختم            حالا به فکر روکشِ تابوت مانده‌ای؟!

رد خزان به چهره‌ات ای یاس مانده است            وضعت هنوز فاطمه حساس مانده است

خیلی دلم شکسته... بدان می‌کُشد مرا            خونی که روی دستۀ دستاس مانده است

دیشب سر نماز شبت گریه‌ام گرفت            با آه آهِ روی لـبت گـریـه‌ام گـرفـت

وقتی قنوت نیمه شبت نیمه کاره ماند            بر دست های با ادبت گریه‌ام گرفت

زهرا غم مرا چه کنم تا که حل کنی            زهری که مانده بر جگرم را عسل کنی

بغضی نهفته موی حسن را سپید کرد            قدری نمی‌شود حسنت را بغـل کنی

دیدی دعای مضطرمان هم اثر نکرد            امن یجـیـبِ دخـترمان هم اثر نکرد

قرآن به سر گرفته حسن با برادرش            حـتی امـیـد آخـرمان هم اثـر نکـرد

فکری برای غـربتِ حـالم نمی‌کـنی            رحمی به حال و روز دو عالم نمی‌کنی

تازه جوان من چقدر قدکمان شدی!            زهـرا مرا ببخش، حلالم نمی‌کنی؟!

وقـتی کـفـن برای حـسیـنت نیـافـتی            چـادر سیاه سوخـتـه‌ات را شکافـتی

هر طور بود با پر زخمی و درهمت            پـیـراهنی بـراش غـریـبـانـه بـافـتی

زهرایی و مدح تو فـراتر ز کلام است            عالم همگی خیره بر این شأن و مقام است
معـصـوم ز اوصـاف تو بایـد بـزنـد دم            اظهار نظر بر من بیچـاره حـرام است

در شادی و در غصه و در شام و سحرگاه            یا فـاطـمـه ذکـر لب آیـات عـظـام است
هـر روز درِ خـانـۀ تو معـجـزه دیـدیـم            مانند خـدا هستی و لطف تو مـدام است
هر کس که شده مرد شهادت پسر توست            هر کس که غلام تو شود مرد قیام است
فـردای قـیامت به تو افـتد سر و کارش            هرکس که فقط دغدغه‌اش حفظ امام است
از هر که بُوَد در طلـب فـیض شهـادت            بر محسن شش ماهه تو عرض سلام است
پـایـان پـرستـاری زیـنـب شده نـزدیک            زن‌ها هـمه گـفـتند که کار تو تمام است

با نـوکـری‌ات سینه زن شـوکت گرفته            هر چه گرفته از همین کِـسوَت گرفته

شرکـت، میـان مجـلست دارد قـداست            عاشق وضویش را به این نیت گرفته

بـی‌بـی دعـا کن تا دوبـاره بـاز گـردد            حـال بـکـایـی را که معـصیت گـرفـته

ما هرچه بالا می‌رویم از فاطمیه است            از روضـه‌ات ایـمان ما برکـت گرفته

هر کس تـوسل کرد بر خاک قـدومت            حاجات خود از مرتضی راحت گرفته

روزه بگـیـر و باز افـطارت عطا کن            حـاتـم به پشت خـانـه‌ات نـوبت گرفته

سـائـل، پـیِ کـهــنـه لـبـاسـت آمـد امـا            رَخت عـروسی از تو بـی‌منّت گـرفته

شرحِ نـماز تو هـمین بس که نوشتـنـد            وصف کـبـودی و ورم پـایـت گـرفـته

فـردا خـیالش تخت باشد هرکه امروز            دنـبــالـۀ کــار تـو بـا هـمّـت گـرفــتـه

نـوع اراداتـش به مـادر فـرق دارد...            هر کس که از خـطِ ولایت خط گرفته

در اوج سختی ها خودش فرمود رهبر            در خـیـمه گـاه فـاطـمه حاجت گـرفـته

خاک دو عالم بر سرم آخر چه شد که            مادر نـشـسته قـصد قـد قـامت گـرفـته

وقت رکوعش خم شد آهسته ولی وای            انـگـار پهـلـویش از این بابت گـرفـتـه

ای کـشتی صبر عـلی پهلـو گـرفتی            با ناخوش احوالی گمانم خو گرفتی

دیشب خودم دیدم که بعد از جابه جایی            در بین بستر دست بر پهلـو گرفتی

داری حسابش را؟ دو سه ماه است خانم            من آمدم هر بـار پیـشت رو گرفـتی

برخاستی از جا شنیدم از سر صبح            گـفتی علی و دست بر زانـو گرفتی

گـفـتم ضرر دارد برایت کـار خانه            از فضه اما پـا شدی جـارو گرفـتی

بالای بستر بغض کرده دخترت از            بسکه سـراغ شانه را از او گرفـتی

فهمیده است انگار چشمان تو تار است            سنجاق سر را چونکه پشت و رو گرفتی

یکی دو روز پیش دیدم که حسین را            کردی صدا و از تنـش الگو گرفتی

خیلی برای پیـرهن زحمت کـشیدی            خـیلی برایش کار از بـازو گرفتی!

ای کاش پیـراهن، گـلویش را نساید            ای کاش که به راحـتی از تن درآید

آورده دستی را کـمی بـالا به زحـمت            دستی گـرفته زیرِ دستی را به زحمت

دستِ دعـایِ دخـتـری هـم رفـتـه بـالا            بلکه نیفتد مادرش زهرا به زحمت ...

سخت است دردِ بازویش را از عزیزش            پنهـان کُـند صدّیـقـۀ کُـبری به زحمت

زینب نکن این گونه گیسو را پریشان            مویت مُـرتّب می‌شود حالا به زحمت

برخاسته از جایِ خود حتماً به سختی            خوابیده در بستر اگر شبها به زحمت

خونِ جگـر از زخـم پهلـویش می‌اُفـتد            می‌ایستد وقـتی که رویِ پـا به زحمت

از تـاولِ پـایش مُـشخـص می‌شـود که            یا بـا مـشِقّـت راه رفـته یـا به زحـمت

پیـراهـنش هم زار خـواهـد زد برایش            آن شب که غُسلش می‌دهد مولا به زحمت

مظلـومِ عالم بیش از الان خواهد اُفتاد            بـا رفـتـنِ انـسـیّـة الـحـورا به زحـمت

در آخرت آسایش و آرامش از اوست            افـتاد اگر سائل در این دنیا به زحمت

این اشک ها براى تو مـرهـم نمی‌شود            چیزى ز غـصه‌هاى دلت کم نمی‌شود

با من بـگـو عـزیز دلـم راز کوچه را            کس جز على به راز تو محرم نمی‌شود

جارو نزن به خانه؛ براى تو خوب نیست            پهلو شکسته این همه که خم نمی‌شود

زهـرا بـیـا و غـصـۀ ما را تـمـام کـن            زینب حـریفِ این هـمه مـاتم نمی‌شود

ظهر دهم حسین تنش زیر دست و پاست            تنها کـفن نه؛ که سیـراب هم نمی‌شود

چندیست مـاه از آسمانش رو گرفته            با درد و غمها و مصیبت خو گرفته

گیسوی زینب را به سختی شانه میزد            آهـسته آهـستـه ولـی بـازو گـرفـتـه

هجده غزل از عمر او می رفت اما            هنگـام قـد قـامت چرا زانـو گرفـته

سـر در میـان چـاه دارد تـا نـبـیـنـد            رنگ خسوفی را که تا ابرو گرفته؟

جبریل هم در شادی زینب شریک است            وقتی که مادر دست خود جارو گرفته

کم کـم صدای منـتـقـم می آید انگـار            برخـیز از جـا کـشتی پهـلـو گـرفته

با اینکـه پـیکـرِ پـسـرش بـوریـا شـود            عریان به روی خاک بیابان رها شود

با اینکه از قـضیّه خـبر داشت فـاطمه            با اینکه دردِ دست و کمر داشت فاطمه

پا شد برای امـرِ مهـمی وضو گـرفت            آهی کشید و بغضِ بدی در گلو گرفت

صندوقچۀ لباس و کفن را که باز کرد            نفرین به اهل کوفه و شام و حجاز کرد

مـی‌دیـد فـاطـمه شده پنـجـاه سال بـعـد            در قـتـلـگــاه آمـده سـربـاز اِبـن سـعـد

با نـیـزه‌اش به روی تـن شـاه می‌کـشد            نـقـشـه بـرای پـیـرهـن شـاه مـی‌کـشـد

زهرا که دید واقعه را سوخت عاقبت            با آه و گـریه پیـرهـنی دوخت عاقـبت

با بازوی شکستۀ خود… روزِ آخری            با چشم نیـم بستۀ خود… روزِ آخری

پیـراهن حـسین خودش را قـواره کرد            گـریـه بـرای آن بـدن پـاره پـاره کـرد

هر سوزنی که رفت به دستش دلش شکست            می‌دید نیـزه‌ای وسط سیـنه‌اش نشست

پیـراهـنش همینکه به زیـر گـلو رسید            در قـتـلگـاه پـنجـۀ قـاتـل به مـو رسید

تا روی پیکـر پـسرش یک سپاه رفت            خولی رسید و فاطمه چشمش سیاه رفت

مثـل شـمع سحـری آب شدی از گریه            از خودت بی‌خبری آب شدی از گریه

بسترت خیس شد از اشک بیا گریه نکن            ناله‌ها از نفس انداخت تو را گریه نکن

دل من از نفـس سوخـته‌ات آگـاه است            مثل اینکه شب بی‌مادریم در راه است

لحظه‌ها سخت تر از سخت به تو میگذرند            زخم ها گرچه که مخفی ست ولی جلوه گرند

زهـرۀ خانۀ حـیدر چه شده خاموشی؟            ساکـتی مـادر من یا نکـند بی هـوشی؟

مـثـل تـنـهـایـی بـابـا چـقـدر تـنـهـایـی            دور کن از سر خود فکر سفر تنهایی

طرحی از قامت چون کوه تو باقی مانده            سایه‌ای از تن مجـروح تو باقـی مانده

دور از چشم هراسان حسن گریه نکن            این چنین نالۀ جانسوز نزن گریه نکن

بعد از آن کوچه باریک بهم ریخته‌ای            از همان لحـظۀ تاریک بهم ریخـته‌ای

حرفی بزن سکوت دوای تن تو نیست            اینجا به کنج خانه که جای تن تو نیست

خـیلی تنـت ضعـیف شده فکـر می‌کنم            شایـد که این لبـاس برای تن تو نیست

هنگـام بـاز کردن در میخـوری زمین            ای وای از قدم که عصای تن تو نیست

حوریۀ بهشت به غیر از حـریر یـاس            سوگند میخورم که سزای تن تو نیست

من نذر روزه می‌کـنم امشب سر نماز            من حاجتم به غیر شفـای تن تو نیست

زخمی و قـد خمیده و تبدار و خسته‌ای            تغـییر کرده این که نمای تن تو نیست

هر زمان کردم نظر دیدم که بیداری چرا؟           پیشِ رویم چادر از رو بر نمیداری چرا؟

کس نمیگوید سلامم؛کس نمیگوید جواب           بین این غمها تو قفلِ غم به لب داری چرا؟

رنگِ رخسارت خبر از روزگارت می‌دهد           کارِ خانه پس چرا؟ لبخـندِ اجباری چرا؟

هر چه پرسیدم ز حالت زود گفتی بهترم           پس بگو دستت ز پهلو بَر نمیداری چرا؟

ردِّ خونی پشتِ در روی زمین بینم؛ ولی           خیره با چشمان کم سو سوی مسماری چرا؟

یارِ هجده ساله‌ام رنگت چنان صد ساله هاست           دست بر زانو خمیده سمت دیواری چرا؟

این دعایت را شنیدم مرگ میکردی طلب           نـوبهـارِ خـانه‌ام از عـمر بیـزاری چرا؟

ای همه پشت و پناهم عزم رفتن کرده‌ای؟           قصدِ این داری که از من دست برداری؟ چرا؟

صبح تا شب کارِ خانه نیمۀ شب گرمِ آه           هر زمان کردم نظر دیدم که بیداری چرا؟

باغ بهشت وحی را نخل به خون کشیده‌ام            بـار مـلال می‌بـرد سـرو قـد خـمیـده‌ام

شهـر مدینه می‌زند ناله به پای نـاله‌ام            خاک حجاز می‌خورد خون ز سرشک دیده‌ام

با همه کرده‌ام وفا از همه دیده‌ام جـفا            با هـمه بـودم آشنا از همه دل بریـده‌ام

تیشۀ فتنۀ خزان، خورد به پهلویم کز آن            شاخه شکست و شد جدا میوۀ نا رسیده‌ام

راز دل مدینه‌ام چاه عـلی ست سیـنه‌ام            از لب خود به هر نفس ناله او شنیده‌ام

تا ببرم بدوش خود بار بلای دوست را            منّت تازیانه را بر دل و جان خریده‌ام

درد کشد به بسترم باز به فکر حیدرم            گشته علی علی علی هر چه نفس کشیده‌ام

دهر، محیط غـربتم مُلک وجـود تربتم            زیر گِـلم مجو که در بـاغ دل آرمیده‌ام

نقش زمین شدم ولی در ره یاری علی            اشک فشان ستاده‌ام ناله کنان دویـده‌ام

(میثم) بـی‌قـرار را خـستـۀ داغـدار را            اشک به دیده داده‌ام خون به دل آفریده

لالۀ وَحيَم که پيغمبر شکفت از بوی من           قامتـش خـم بود پيش قـامت دلجـوی من
پای تا سر محو ديدار خدا می‌شد رسول           می‌گشود از شوق تا چشم خدا بين سوی من

روح ما بين دو پهلو چون مرا فرموده بود           خصم دين بشکست از ضرب لگد پهلوی من
دست من بوسيد پيغمبر که اين دست خداست           قنفـذ از آن بست بازو بـند بر بازوی من
بس که گرد غم ز هر جانب به رخسارم نشست           شد سفـيـد آخر در ايام جـواني موی من
جز به مهدي روي سيلي خورده نگشايم به کس           منـتـقـم بايد بـبـيـند گـشته نيلي روی من
بشکند دستش، سيه گردد به محشر صورتش           آنکه سيلي زد مرا در پيش چشم شوی من
می‌شود ميثم لواي سلطنت کوبي به عرش           تـا کـه هـسـتي از در گــدای کــوی مـن